Jun 30, 2011

Between Sufism and Salafism

Unfortunately today we find groupings amongst the Ummah who have taken the age old divisions regarding the branches of belief, usūl al-fiqh and jurisprudence to extremes. They speak with an agenda to refute each other and exhaust much effort in this pursuit. Regrettably they consider each other the enemy whilst our lands are occupied by the kuffār, such as the land of the Isrā’ and Mi’rāj (The Prophet’s Night Journey), whilst Muslim blood is spilt by the colonialists the world over and whilst the enemies of Islam seek to seduce Muslims away from our core values, sharī’ah rules and even our ‘aqīdah (belief).

Putting aside the fringe minority amongst both camps, who have clearly gone totally astray – such as those amongst the Sufis that believe in Wahdat al-wujūd – that Allāh (swt) is part of the creation, or those amongst the Salafī ultra-Żāhirī’s (literalists) who make Takfīr (pronouncing disbelief) on everyone apart from themselves – looking at the mainstream of both camps today, one can notice that both sides have gone beyond the bounds of what their founders, and the classical scholars that they refer to, taught.

The Ash’arī scholars and pioneers in history, whilst they disagreed strongly with the views of the literalists did not consider them and their scholars as enemies. They did not consider Ibn Taymiyyah, Ibn al-Qayyim, Ibn Kathīr and the like as heretics even though they differed with them in many issues, ranging from the definition of Imān, the manner in which to understand the sifāt(attributes) of Allāh (swt), in the usage of Qiyās (legal analogical reasoning) and the permissibility of Taqlīd (following qualified legal opinions of a mujtahid) to a school of thought (madhhab). In fact they did not even consider this camp in the same light as the heretical groups such as the Mu’tazilah or the Khawārij. On the contrary the books of these scholars were respected and quoted by Ash’arī scholars throughout history. It is true that they strongly criticised the literalist camp for their approach and views but this was on the scholarly intellectual level and must be taken in this context. This was the practice even amongst the Salaf as-Salihīn (pious predecessors), such as the founding fathers of the madhāhib (schools of thought). For example when Imam al-Shāfi’ī criticised the principle of Istihsān (juristic preference), a secondary source of law utilised by the Hanafī school, in the chapter Ibtāl al- Istihsān (Refutation of Juristic Preference) in his book Kitab al-Umm, he equated the one who adopted it similar to the one who makes the mind sovereign. This in no way meant that he viewed them as deviants; on the contrary he respected his teacher, the student of Imām Abū Hanīfah, Muhammad ibn al-Hasan al-Shaybānī with high regard.

Similarly the literalist scholars whom the Salafī camp hold in high regard and take their thought from; whilst they also harshly criticised the Ash’arī’s, especially on some of their views such as the attributes of Allāh (swt), their definition of the Qur’ān as an expression of the speech of Allāh, their definition of Imān (belief) as being Tasdīq (assent) in the heart and not including actions, and their justification of Taqlīd – they did not consider them as heretics or deviants deserving the wrath of Allāh (swt). Look at what Ibn Taymiyyah himself says:

“It is not necessarily the case that everyone who makes a mistake in matters of ‘aqīdah is destined to be from the destroyed and the losers. Perhaps, the disputant was a mistaken mujtahid for whom Allāh will forgive his mistake. It is also possible that he did not receive enough information about the topic to conclude that the proof has been established against him.” [Ibn Taymiyyah, Majmū’ al-Fatāwa, vol. 3 p.179]

In fact he mentions that even the Salaf differed on various issues; even those related to the belief. He says:

“The early pious people (al-salaf) disputed about many of those issues. Yet none of them declared the others of having unbelief, evil or sin. Shurayh rejected the reading of the verse, “But I wonder (‘ajibtu) while they mock” (al-Sāffāt: 12). He said, “Allāh does not wonder.”[1] When that reached Ibrāhīm al-Nakha’ī, he said, “Shurayh was a poet who was overcome by his own knowledge. But ‘Abdullah [ibn Mas’ūd] was more knowledgeable than him and he would read, “I wonder”. And ’Āishah disputed with the other Companions regarding Muhammad (saw) seeing his Lord. She said, “Whoever claims that Muhammad saw his Lord has committed a great falsehood against Allāh.” Despite this, we do not say about Ibn ‘Abbās or others who disputed with her on that point, that they stated a great lie against Allāh. They also disputed about whether the dead could hear the words of the living, whether the dead is punished for the crying of his family and so forth…” [Ibn Taymiyyah, Majmū’ al-Fatāwa, vol 3, pp. 239-240]

Remember they considered that Allāh (swt) would forgive the sincere believers for their mistakes even in matters they believed were clear, as is mentioned in the hadīth, “Allāh has pardoned for my nation [what is done] by mistake, out of forgetfulness or under duress.”

If we were to look at the reasons why Abul Hasan al-Ash’ari (d. 936 CE) and those who followed him as well as scholars on the literalist side like Ibn Taymiyyah (d. 1328 CE) entered into the debates about the branches of belief we would find that they did so with the noble purpose of defending the Islamic creed. Imam Abul Hasan al-Ash’ari rose to the challenge of refuting the strange views of the deviant group, the Mu’tazila who were creating confusion in his time. Sheikh ul Islam Ibn Taymiyyah on the other hand faced the incorrect views of the extreme sufi mystics influenced by foreign philosophies head on and exposed them.

It would be much more productive, in line with the obligation of enjoining the good and forbidding the munkar (evil) and in keeping with the ethos of the classical scholars, for both camps today to focus on refuting the intellectual onslaught launched by the Kuffār upon the Dīn, its definitive concepts, rules and even the Islamic creed. Today, in the name of reformation people are questioning thehudūd laws set by Allah; they are attempting to destroy the Islamic concept of brotherhood by permitting the alliance with the kuffār against the believers; they attempt to cast doubt on the obligation of the khimār (headscarf) and jilbāb upon the woman in the public life and want us to turn away from the fundamental aqeeda concept of the sovereignty of Allāh (swt) by accepting man-made laws. Secular liberalism championed by the west is the real threat that is corrupting millions of Muslims worldwide not the centuries old debates on the branches of aqeeda and usul al fiqh. One may point to modern day Sūfīs or Salafīs who are modernists used in this campaign against the normative concepts in Islam in order to strengthen his argument against the other camp.

However, it is clear that there are some in both camps who are being used to cast doubt on the fundamentals of the Dīn. There are some who claim to be the followers of Abul Hasan al-Ash’arī yet they go against the qat’ī (definitive) matters, contradicting what is established by evidences that are definitive in authenticity and meaning. They going against the consensus of all the scholars including the four Imāms of the madhāhib and all the scholars from amongst the Ash’arī’s such as Qādī ‘Iyād, Al-Ghazālī, Imām al-Haramayn al-Juwaynī, Al-Suyūtī, Al-Rāzī, Al-Nawawī, Ibn Hajr al-Haytamī, Ibn Hajr al-‘Asqalānī and others.

They argue away the hudud (prescribed punishments) of Allah such as the obligation to cut the hand of the thief and lashing the unmarried fornicator on the pretext of the changing of the time and place. They misuse the principles of masalih al mursala (public interests), dharoora (necessity),alhaf al-dararain (the lesser of the two harms) and the like to justify the taking of riba (usury), electing people to rule by other than Islam and other matters that would be considered blasphemous to the Ash’ari scholars of the past.

The modernist scholars error is not due to being Ash’arī; rather it is due to being those who are justifying the unjustifiable and their thoughts need to be exposed by both Ash’arī and non-Ash’arī ulema alike.

Similarly it could be said that there are Salafī scholars that legitimise the clearly non-Islamic rule of the Kingdom of Saudi Arabia and justify the Kingdom’s actions such as its alliance with America. Again those who do this are manifestly turning away from the path of the Salaf, the definitive evidences and the consensus of all scholars including Ibn Taymiyyah and Ibn Kathīr. The literalists scholars did not only view it is as a strong prohibition; they in fact considered ruling by other than what Allāh (swt) has revealed as disbelief.

Ibn Taymiyyah said: “Undoubtedly, whoever does not believe that it is obligatory to rule according to that which Allah has revealed to His Messenger is a Kafir (disbeliever), and whoever thinks it is permissible to rule among people according to his own opinions, turning away and not following which Allah has revealed is also a Kafir…So in matters which are common to the Ummah as a whole, it is not permissible to rule or judge according to anything except the Quran and Sunnah. No one has the right to make the people follow the words of a scholar or ameer, shaykh or king. Whoever believes that he can judge between people according to any such thing, and does not judge between them according to the Quran and Sunnah is a Kafir.” [Ibn Taymiyyah, Minhaj as-Sunnah, 5/130-132]

Hence, the Salafi-modernists should be exposed by the Salafī and non-Salafī scholars alike.

Perhaps it is also time for both camps to go back to the original sources of the Qur’ān and Sunnah, which are the sources of guidance for the Ash’arīs and Salafīs alike, and attempt to neutrally re-evaluate some of their controversial views. If one was to refer back to the original sources instead of continuing to adhere to the position of their camp, they may conclude that some of the views they have been adhering to are weak or incorrect; such as the traditionalists position that the doors of Ijtihād are closed even though it has been established that Ijtihād is Fard al-Kifāyah (an obligation of sufficiency). Similarly if someone from the Salafī camp independently reconsiders the literalist position of the prohibition of taqlīd he may discover its weakness, as the Qur’ān commands us to,“Ask the people of dhikr (understanding) if you know not” [TMQ 21:7] and the Prophet (saw) said,“The cure for the lack of knowledge is to ask” as well as many other evidences. Maybe if we go back to the original sources and study the matters neutrally, instead of trying to dogmatically defend the position of our teachers and our camp, we may find that the true path is neither Sufism nor Salafism, Ash’arī or Żahirī but that it is a path in between the two.

More importantly regardless of our scholastic or juristic persuasions let us unite against the clear disbelief of secular liberalism and take heed in the words of our Lord,
“And those who disbelieve are allies to one another, (and) if you do not do so, there will be Fitnah (wars, battles, polytheism) and oppression on the earth.” [TMQ Al Anfal: 73]

In this era where the war against Islam is intense and spans the globe it is not fitting for us to exhaust energy in polemics of centuries bygone. Surely refuting the creed of dividing religion from politics and worldly life that has actually affected the ummah en masse is more important than the semantics of the definition of Iman. The thousands of hours spent by imams, speakers, writers and activists in discussing whether the attributes of Allah are literal or metaphoric would be much better spent in actually working to replace the satanic laws that our lands are governed by with the law of the All-mighty, the Supreme. We need to unite upon our fundamentals and despite our differences work together so that the kalima (word) of truth becomes the highest.

“And hold fast, all of you together, to the Rope of Allah and be not divided among yourselves, and remember Allah’s Favour on you, for you were enemies one to another but He joined your hearts together, so that, by His Grace, you became brethren, and you were on the brink of a pit of Fire, and He saved you from it. Thus Allah makes His Ayat clear to you, that you may be guided.” [TMQ Aal Imran: 103]

Abu Ismael

sources from islamicsystem.blogspot.com

Jun 29, 2011

Roundup of Hizb ut-Tahrir's Global Activities in April 2011


Hizb ut Tahrir Netherlands The deception of democratic elections



Rajab Conference at South East Sulawesi Hizb-Tahrir Indonesia


The Obama Doctrine, Pakistan and the "drawdown" from Afghanistan

DR ABDUL-WAHID



Last week US President Barack Obama announced a timetable for withdrawal of 30 000 in Afghanistan.

This has been variously portrayed as defeat or a deliberate move that is part of an overall strategy.

The drawdown is in fact a sign of defeat, but is also part of an overall strategy for the region, much of which goes unsaid, for political reasons. But as such, it exemplifies to the full the Obama doctrine in foreign policy.

This doctrine has three key characteristics. These three qualities have characterised this presidency and are, in part, why some of those who lauded his arrival in the White House are more than a little disappointed.



Firstly, the unashamed pursuit of American interests around the world, as hegemonic as any of his predecessors. Those who had hope in Obama expected something less destructive and unjust than the ruthless pursuit of American interest – so, the escalation of the 'war on terror' in Pakistan and Yemen, including the use of extrajudicial assassinations, has shattered their illusions.

Secondly, which distinguishes him from his immediate predecessor, is that he has a far greater awareness of America's strengths and weakness and hence its capacity to act around the world. Many of his supporters around the world had hoped for a substantial change of policy in the Muslim world, not merely a change in tone and tactics brought about by two military defeats, an economic collapse and the obstacle of anti-American public opinion.

Thirdly, is this regime's exceptional ability to spin the situation in order to make the best political capital. People in their naïve optimism did not expect that serious decisions on war and peace would be made so cynically, according to the timetable of a presidential election.

Spinning a bad situation

What the White House under Obama lacks in terms of principle, it has surely made up for in terms of the ability to portray a false image and exploit matters for political ends.

Whether Obama's Cairo speech that promised so much, and delivered so little; or much vaunted the promise to close Guantanamo Bay that has gone unfulfilled till today; or whether it is the statement that America is with the people in the Arab uprisings, made after support for Hosni Mubarak till the eleventh hour, and support for Syria's Assad and Bahrain's royal family well beyond that. All of these illustrate a massive gap between rhetoric and substance.

When Obama announced a drawdown of 30 000 troops from Afghanistan, somehow the message came across that the US was withdrawing. It is not. It will still retain 68 000 troops in the region. It is merely withdrawing those used in the 'surge'. However, the timing of the withdrawal coincides very favourably with next year's presidential debates. It plays very well with American voters, which most polls suggest significant numbers favour withdrawal of US troop – ranging from 54% [The New York Times / CBS News poll was conducted Feb 2011] to 72% [USA Today / Gallup Jan 2011].

Yet, despite this talk of a 'position of strength' America has undoubtedly seen a humiliating defeat in Afghanistan.

Veteran journalist Bob Woodward exposed the admission of defeat, and the subsequent need for an exit strategy in his book 'Obama Wars'. "This needs to be a plan about how we're going to hand it off and get out of Afghanistan" Obama is quoted as telling White House aides as he laid out his reasons for adding the 30,000 troops in the first place. "Everything we're doing has to be focused on how we're going to get to the point where we can reduce our footprint. It's in our national security interest. There cannot be any wiggle room."

Woodward quotes Obama as saying "I can't lose the whole Democratic Party".

US analyst George Friedman wrote in June 2011 "The conventional definition of victory has been the creation of a strong government in Kabul controlling an army and police force able to protect the regime and ultimately impose its will throughout Afghanistan." By this definition, they are nowhere close.

Those who remember the objectives before 'mission creep' started in the Bush era, to disrupt Al Qaeda's ability to strike at the USA [an absurd idea when one looks at the US's own analysis of how 9/11 happened, never mind what others thing], can look to Obama's publicly stated goal that America looks to Kabul running the country and looking after its own security.

This is simply not likely to happen in a way that the administration would have people believe. Karzai is not a master outside his own neighbourhood, and the 'Afghanisation' of security is expecting a very basic security force to master what the NATO and ISAF could not.

The administration that has decided on this exit for political reasons has tried hard to put a face-saving spin on the situation. But military leaders in America and Britain, who cried that the 'job' had not been done and that victory had not been achieved – but could be, if only they were given the chance and resources – took a shine off this gloss.

Changing tactics to fit the resources

One thing the Obama administration has been swifter than the US military to appraise honestly is America's current strengths and weaknesses; and the likelihood of creating a stable, secure and prosperous Afghanistan.

There is no getting away from the fact that the United States was humiliated in Iraq and Afghanistan. Even if the military leadership were right [and that is a very big 'if'], it is almost certainly unaffordable politically and financially.

America has still not recovered from the financial crisis of 2008. It has a budget deficit of $1.6 trillion. Credit rating agencies have been sounding warnings about the state of the US economy – though by objective measures other, less powerful States, would have already been downgraded by now.

There is still talk of a dollar crisis on the horizon, which would have monumental consequences of the United States.

What America has done is recalibrate its foreign policy goals within a climate of fewer resources. It has amended its tactics accordingly.

In particular its focus has shifted even away from Afghanistan and onto Pakistan. If Pakistan was the base used to launch its mission in Afghanistan, Afghanistan is now the base to do the reverse.

But the mission is not an overtly military one. It is a covert and altogether more sinister one. Writing in Foreign Policy this month, Senator John Kerry, of the powerful Foreign Affairs Senate Committee said: 'Now it's time to focus on the real threat in the neighborhood: the one coming from Pakistan'. He said 'as our troops shift from the south to the east, their mission should shift accordingly from counterinsurgency to counterterrorism.'

This will rightly alarm people in Pakistan. As CIA chief Leon Panetta moves to the Pentagon and General Petraeus goes to the CIA, America plans to focus even more on Pakistan. It all suggests that the forces destabilising will increase but in a more covert way, and less obvious to the outsider that the United States is engaged in a war within Pakistan.

The commentator Peter Oborne, who has visited both Pakistan and Afghanistan, wrote in the Daily Telegraph saying 'Incoming defence secretary Leon Panetta's solution, expounded at his Senate confirmation hearing earlier this month – to place US military personnel under CIA direction, so their operations can be made secret and unaccountable – is sinister and unconstitutional.'

This is true. But it is also a less costly way to pursue policy interests in Pakistan; and will be less unpopular with the American voter, who will be even less well informed of its government's actions in the region.

Yet it is not pursuing any fundamentally different strategic objectives than before.

The interests remain unchanged

Afghanistan and Central Asia has long been seen as strategically important for America in controlling World affairs – a matter summarised by Zbigniew Brzezinski, former National Security Advisor and an advisor to Obama in an article he wrote for Foreign Affairs magazine 15 years ago: "Eurasia is home to most of the world's politically assertive and dynamic states. All the historical pretenders to global power originated in Eurasia... A power that dominated Eurasia would exercise decisive influence over two of the World's three most economically productive regions, Western Europe and East Asia...almost automatically control the Middle East and Africa. What happens with the distribution of power on the Eurasian landmass will be of decisive importance to America's global primacy and historical legacy." [A Geo-strategy for Eurasia, Foreign Affairs, September/October 1997]

Others have pointed out that the US geological survey of 2007 confirmed untold mineral and energy resources in the region, making this prize more significant than its geostrategic worth.

Yet geology and geo-strategy are in no way mutually exclusive. Brzezinski highlighted as far back as 1997 that America's future rivals for economic supremacy included China and India who were in this region: 'The world's most populous aspirants to regional hegemony, China and India, are in Eurasia, as are all the potential political or economic challengers to American primacy. After the United States, the next six largest economies and military spenders are there, as are all but one of the world's overt nuclear powers, and all but one of the covert ones.' Back then, he omitted a resurgent Russia, which he would surely have to include as a regional player now, and one capable of making more than a little mischief.

Add to this that the resources which add to the growth potential of manufacturing countries and growing economies lie on their doorstep. Moreover, Pakistan is a crucial piece in this jigsaw in respect of its relationship with India and China. Cooperation with China in the development of the deep-sea port at Gwadar gives China access to the Arabian Sea, saving a fortune on shipping costs.

The United States sees China as a potential rival but one with whom its own trade relations are dependently intertwined. And although the rising economic giant has in no way shown any proportionate signs of political strength, America has long viewed a strong India as a regional buffer to check China's political pretensions. This has been one of the reasons America has put huge pressures on the Pakistani government to mend relations with India – in order to create a more stable environment for India; since India's hostility with Pakistan jeopardises its ability to exploit transport routes for essential energy supplies

Add to this that Pakistan is the only Muslim country with a nuclear defence capability; and that it is a country with growing Islamic sentiments.

A Gallup poll in January 2011 found that a majority of Pakistanis want the government to take steps for the Islamisation of society. The poll found that 67% of Pakistanis want the government to take steps to Islamise society, as compared with 13% responded by saying Pakistan did not need Islamisation (and 20% gave no response).

I will discuss the full significance of this point later – suffice to say, the Islamisation of Pakistan would present America with a series of serious obstacles to its strategy in the region. The likelihood of Pakistan becoming submissive towards a more powerful India would vanish. The use of energy and other resources for its own population – as well as for economic and political strength – would mean a third rival in this most important of regions.

Consequently, for these reasons alone maintaining a strong hold on events in Pakistan is essential for the United States – whether that is by sustaining unpopular governments like those of Musharraf and Zardari; or by making aid ever more conditional on following American policies (for example through the so-called Kerry-Lugar Act); or by putting pressure on the Pakistani military to cooperate in Afghanistan against the wishes of its own population.

Expecting the people of Pakistan to accept unpopular military policies, as well as to change their Islamic sentiments has been destabilising to say the least.

In regards to this last point George Friedman of Stratfor illustrates how serious a dilemma this has been. Describing the tensions that have vexed the Pakistani regime for a decade he writes that back in 2001 'they did as much as they could for the United States without completely destabilizing Pakistan while making it appear that they were being far more cooperative with the Americans and far less cooperative with their public. As in any such strategy, the ISI and Islamabad found themselves engaged in a massive balancing act.'

This balancing act has continued until today. US Drone attacks on Pakistan are condemned by the government, but tolerated; US security operatives (private contractors and CIA) seem to have a free license to operate in Pakistan, but this is denied by the regime (the case of Raymond Davies, who killed two Pakistanis and was exposed as an illegal operative yet escaped prosecution, is not an isolated one); the raid that killed Osama bin Laden violated Pakistan's sovereignty, yet the debate goes on about 'who knew what and when'.

The pressures on governments and leadership of armed forces of Pakistan to cooperate have been enormous: from Colin Powell's alleged threat to bomb Pakistan to the stone age and the hard talk of the late Richard Holbrooke – to the conviction within Pakistan that American black-ops are behind a significant proportion of the bombing of civilian areas in the country attributed to 'terrorism', in order to manufacture an environment where people accept 'more' to be done to deal with 'extremism'. This 'more' has been a mix of de-Islamisation policies, as well as military actions in the FATA region [Federally Administered Tribal Areas].

The idea, commonly held in Pakistan, that this destabilisation is not accidental is not as conspiratorial or paranoid as it seems.

The aforementioned analyst, George Friedman of Stratfor, summarised all of this in his 2009-book 'The next 100 years, a forecast for the 21st Century': "The US has had the ultimate aim of preventing the emergence of any major power in Eurasia. The paradox however is as follows – the goals of these interventions was never to achieve something – whatever the political rhetoric might have said – but to prevent something. The United States wanted to prevent stability in areas where another power might emerge. Its goal was not to stabilize but to destabilize, and this explains how the United States responded to the Islamic earthquake. It wanted to prevent a large, powerful Islamic state from emerging. Rhetoric aside the United States has no overriding interest in peace in Eurasia. The United States also has no interest in winning the war outright...the purpose of these conflicts is simply to block a power or destabilize the region, not to impose order."

This has been the aim of policy under the Obama administration as it was under the Bush administration.

Beyond the liberal world order

All of this could appear extremely bleak for the people of Pakistan. Indeed, if the policies continue thus, unchanged, the future is bleak.

Yet, there is one way out – and it is via the route that every signpost erected by the West and its allies in the region is saying not to go near.

That is the Islamic route.

In his speech in Westminster Hall, Barack Obama acknowledged that emerging economies were fast gaining ground on the United States, and would want more of a say in a world currently dominated by America and Europe. But he made one thing very clear. Even if America is in decline, or if the European project is collapsing, the world order has been made in the image of the West.

The nation state is the accepted model for all countries. The United Nations Security Council decides the law for most of the world [except for its permanent members]. The global capitalist economy is the route by which China, India, Turkey, Russia and Brazil have grown in wealth.

Any new emerging power, however, distant they are from America in terms of a political challenger [which is a very different thing from having economic growth], must develop and grow according to the rules set by America and Europe.

This means that one day, the world looks more to the Lakshmi Mittal's and Oleg Deripaska's, than it does to the Warren Buffet's and Bill Gates's for an example of success. It means Muslim countries can improve their lot – for their wealthy and elites, like India, Russia and China have done – and hope that some trickles down to the ordinary citizens. It means that some states – states that have large populations, growing economies and political muscle – will compete over smaller, divided, failing regions in Asia and Africa.

America sees China as a rival, but not yet a threat. China has the largest growing economy of the world – but it is the largest direct investor in the US and as such is helping to support a weakening US economy. It holds over 2 trillion dollars of foreign exchange, and could theoretically cause the US economy to collapse overnight. But its relationship with America – as one of provider and purchaser, as well as debtor and indebted -means that it would be shooting itself in the foot if it did so.

But if, as is feared a powerful Islamic state emerged, it would offer a system that sits outside this cosy, liberal, capitalist order. That is its real power.

It would offer an economy that was built on real commodities and not virtual currency. It would offer a market in trade, with clear rules so that within that framework free trade could emerge – but would prohibit the speculative and casino markets that have caused so much instability. Islamic law would force it to use energy and material resources for its citizens, clashing with the interests of Western energy giants and others. Moreover, it would work to end a foreign military presence in the region.

It is for these reasons the Islamic system is the one they all want to stop emerging. It has little to do with terrorism, extremism etc. but is about controlling what they can, for their interests.

There are those in America who feel they are fighting for religious reasons. But this is not the reason that Friedman says America wants to 'to prevent a large, powerful Islamic state from emerging'. It is also not the reason that Bush launched the 'war on terror'; and it is not the reason why Obama's focus is on Pakistan.

Strangely enough, viewed from this perspective, it is the people of Pakistan and the Muslim world who have the upper hand, if only they realised it, and seized the opportunity for a real change.

SOURCES FROM KHILAFAH.COM

Imaginary Walls


Jun 23, 2011

கம்யூனிச சீனாவின் வதை முகாம்களுக்கு

M.ரிஸ்னி முஹம்மட்

அமெரிக்காவின் குவாந்தநாமோ, அபூஹிராப் வதை முகாம்கள் போன்று சீனாவின் பல வதை முகாம்களால் கிழக்கு துருக்கி மக்கள் வதைக்கப்பட்டு வருகின்றனர். சீனா சிங்கியாங் என்று சொல்லும் கிழக்கு துருக்கி தேச முஸ்லிம்களை பல அபூ ஹிராப், குவாந்தநாமோ முகாம்களில் வதைத்து வருகின்றது சீனா.

1949 இல் கிழக்கு துருக்கி கம்யூனிச சீனாவினால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டது அன்றில் இருந்து கிழக்கு துருக்கி முஸ்லிம்கள் தம்மை அடக்கு முறைகளில் இருந்து விடுவிக்க போராடி வருகின்றனர். சீனா தான் ஆக்கிரமித்த கிழக்கு துருக்கியை சிறிது சிறிதாக கபளீகரம் செய்து வருகின்றது அதன் மக்கள் தொகையில் பாரிய மாறுதல்களை ஏற்படுத்தியுள்ளது பெரும்பான்மை உய்க்ஹூர் -Uyghur- பெரும்பான்மை முஸ்லிம்களை அதன் நகரங்களில் சிறுபான்மையாகியுள்ளது விரிவாக

அவர்கள் சீனாவின் அடக்கு முறைகளுக்கு எதிராக அணிதிரளும் ஒவ்வொரு தடவையும் அவர்களை மிகவும் மோசமாக ஒடுக்கி வருகின்றது இவர்கள் மீதான ஒடுக்குமுறை அங்கு குடியேற்றப்பட்டுள்ள சீனர்களாலும் ஆக்கிரமித்து நிற்கும் சீன படைகளாலும் தொடராக மேற்கொள்ளப்பட்டு வருவதாக சீனாவின் இரும்பு பிடில் இருந்து அரிதாக தப்பி வெளிவரும்வரும் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றது.

அங்கு பல வதை முகாம்களை உருவாக்கி எழுச்சி பெரும் மக்களை சீனா வதைத்து வருகின்றது உலகில் மிகவும் ஒடுக்கப்பட்டுள்ள முஸ்லிம் சமூகமாக ஆக்கிமிக்கப்பட்டுள்ள கிழக்கு துருக்கி மக்கள் கருதப்படுகின்றனர் இது தொடர்பாக சில தினங்களுக்கு முன்னர் youtube இல் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள வீடியோ ஒன்றை இங்கு தருகின்றோம்.
இது தொடர்பான OURUMMAH.ORG முந்திய பதிவு:

முஸ்லிம் உலகில் கவனத்தை பெறாத சிங்கியாங் முஸ்லிம் தேசம்


SOURCES FROM OURUMMAH.ORG

Jun 22, 2011

Social Media and Islamic Revival

ADNAN KHAN



The role of social media in regime change and protests has gained considerable attention since the Arab revolutions began. Social media gained notoriety for the role they played in instigating the colour revolutions in the former Soviet territories and have now garnered considerable media attention. Images of tech savvy youth coordinating the downfall of Hosni Mubarak are considered to have forced the Egyptian regime to shut down internet services in February 2011. As one Cairo activist put it: “we use Facebook to schedule the protests, Twitter to coordinate, and YouTube to tell the world."

Social media is being credited with making regime change easier and making it virtually impossible for an authoritarian regime to survive. Users of social media are being defined as those who want democracy, in a YouTube interview, Barack Obama compared social networking to universal liberties such as freedom of speech.

With the development of the internet and broadband speeds, rapid developments have taken place in online infrastructure which was not possible only a decade ago. One of these developments has been the emergence of social interaction through the internet, known today as Social media. Social Media is a tool for social interaction, using highly accessible and scalable communication techniques. Social media is the use of web-based and mobile technologies to turn communication into interactive dialogue. Facebook, YouTube and Twitter are some of the most common forms of social media.

The Arab revolutions have seen the increasing use of social networking sites such as Facebook and Twitter which has allowed groups to plan, carry out and communicate protests and street actions. The Green revolution in Iran in 2009 was closely followed by the Western media and this led to the West becoming hooked on such tools as they were able to see events as they happened at diverse locations. It should however be remembered that a revolution or change is much more than what we hear and see on the World Wide Web. It requires organising, public opinion and mass appeal. Social media definitely offer advantages in these areas, but at the same time they are vulnerable to government counter tactics.

The key thing for any group calling for change is to motivate and inspire others to leave their comforts behind and sacrifice for change. Such sacrifices will most likely include the chaos of the streets as seen in the Arab uprising. Social media presents a new tool for groups to disseminate their message and recruit individuals with similar ideas.

Working for change historically involved attending meetings, rallies and political struggle on the streets to change ideas and concepts. With the rise of social media one can join a Facebook group or follow a Twitter feed, all of this actually takes one away from direct contact with people in society. Fundamentally a social media driven group needs to translate online activity into public opinion.

A group relying on Social media would also have a handicap as most of the Muslim countries do not have access to internet. The OpenNet Initiative estimated in August 2009 only 15% of Egyptians’ had access to the internet. Whilst this is low by Western standards this is actually the high end of most African countries. In the Middle East Internet access rates in places such as Iran and Qatar are around 35% - a minority of the population. Creating public opinion requires support for the groups ideas from all strata’s of society, be they the labour workers, professionals or the elite. A large proportion of the Muslim world are living in rural areas, are poor, live amongst crumbling infrastructure and most certainly do not have access to the internet. A social media driven group will be unable to garner change by relying on social media to instigate change. A good example of this was the difficulties the Green movement in Iran experienced in 2009.

Any group calling for change would need to inspire and motivate people from the comfort of their homes to the chaos of the streets and possibly face off against the government. Social media allow groups with similar ideas to come together, relatively cheaply, however this does not mean society will move for change. The nature of the internet allows for a number of drawbacks which all have a massive impact on any movement using it as a key tool. Governments can disrupt the internet and can monitor and counteract groups. Social media has evolved with developments in intelligence. In order to obtain an operating license in any country, social network sites have to come to various agreements with national governments. In many countries, this involves getting access to user data, locations and network information. Facebook profiles, containing updates, photos and locations can all be used to determine location and activities and identify connections among various individuals.

In Egypt, around 40 leaders of the April 6 Movement were arrested in the early part of the protests, this was most likely due to Facebook.

Governments can also shut the internet down. This has been common in Iran and China during times of social unrest. Whilst users can get around this by using virtual private networks like many countries, Egypt has contracts with Internet service providers (ISP) that allows the government to turn the Internet off.

The Internet allows groups calling for change another tool to spread its message, it can also be used to spread its plans and programme. Social media allows this at a much faster speed with networks of friends and associates sharing the information instantly. YouTube videos allows groups to explain their ideas and methods and styles and means can be transmitted at speed allowing a national, regional or global movements to share and spread information without having to travel. This is particularly useful in many of the Muslim lands where congregating in any organised way raises the attention of the authorities.

Social media represent only one tool among many for any group to use. Groups are not successful if its leaders are in a basement in a virtual arena. The leaders of any organisation need to be known to the public as it gives face to the group. A group calling for change cannot rely solely on a tech-savvy leadership to launch a successful revolution any more than a company depending on the IT department to sell its product. Social media constituents one aspect of a strategy, it cannot be the sole strategy.

Instigating change requires a group to be established around some core ideas related to the nature of change and a method to achieving this. It will also need a blueprint which it will use to rule once change has been achieved. Social media is another tool like books, magazines, conferences and workshops have always been. With much of the world interconnected through the internet social media represents another tool for the group to spread its message.

It should be remembered that the type of change one is calling for is what the group is established upon. The effective use of social media and alternative means will allow a groups message to reach far and wide. Fundamentally social media is just another style, a group’s message and what it’s calling for is its defining feature. In the Egyptian uprising which eventually led to Hosni Mubarak being overthrown, it was not the use of social media that brought many together, it was the fact that decades of oppression by a leader drove many to come onto the streets. Social media allowed for some individuals and groups to organise, but how many in the world not just Egypt know what type of change the April 6 movement, which was central to the protests calling for? Social media can get a relatively small group, much online time if they pick and discuss the issues which are making the headlines, however this doesn’t mean the group who harnesses such technologies will be on the cusp of taking power. On the other hand the movement who does not take advantage of social media will find itself left behind by those who do harness the technology and will miss out on the opportunities of spreading its message further. Sources From Khilafah.com









Large protest/rally in Turkey regarding Gaza Flotilla organised by HT Turkey


Structure of the Khilafah State


Jun 21, 2011

The International Khilafah Conference, London, 9 July 2011 – Trailer


The conference will explore the underlying issues behind the uprisings in the Middle East




Khilafah2011.com

Jun 19, 2011

வரலாற்றின் ஒளியில் ரஜப்


                                                                                  بسم الله الرحمن الرحيم         

வரலாற்றின் ஒளியில் ரஜப்

இஸ்லாமிய மாதங்களில் ரஜப் மாதம் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த மாதமாகும். இம்மாதத்தில் நடைபெற்ற பல்வேறு சம்பவங்கள் இஸ்லாமிய வரலாற்றில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. போர் செய்வதற்கு தடை விதிக்கப்பட்டுள்ள நான்கு மாதங்களில் ரஜப் மாதமும் அடங்கும்.நபி(ஸல்) அவர்களின் மிçராஜ் பயணம் இம்மாதத்தில் நடந்தேறியது. அல்லாஹ் கூறுகிறான்:- 


سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ البَصِير


(அல்லாஹ்) மிக பரிசுத்தமானவன்.அவன் தன்னுடைய அடியாரை கçபத்துல்லாஹ் விலிருந்து மஸ்ஜிதுல் அக்ஸாவிற்கு ஓரிரவில் அழைத்துச் சென்றான்.(மஸ்ஜிதுல் அக்ஸாவின்) சுற்றெல்லைகளை நாம் பரகத்து செய்திருக்கின்றோம்.நம்முடைய அத்தாட்சிகளை காண்பிப்பதற்காக அவரை அழைத்துச் சென்றோம். நிச்சயமாக அவன் யாவற்றையும் செவியுறுவோனாகவும், பார்ப்பவனாகவும் இருக்கின்றான். (பனி இஸ்ராயீல் :1) 

நபி(ஸல்) அவர்களுக்கு பாதுகாப்பு அளித்துவந்த அவர்களின் பெரிய தந்தையான அபூதாலிப் மற்றும் அவர்களின் அருமை மனைவியான கதீஜா (ரலி) ஆகியோரின் மறைவால் நபி(ஸல்) அவர்கள் துயருற்றிருந்தார்கள். குறைஷிகளிடமிருந்து வெளிப்படையாகவே அச்சுறுத்தல் விடுக்கப்பட்டிருந்தது. இந்த காலகட்டத்தில் தான் நபி(ஸல்) அவர்களை அல்லாஹ் விண்ணுலகிற்கு அழைத்துச்சென்று தன்னுடைய அத்தாட்சிகளை காண்பித்தான். நபி(ஸல்) அவர்கள் நபியாக அனுப்பப்படுவதற்கு முன்னர் தலைமைப்பொறுப்பு பனி இஸ்ராயீல் மக்களுக்கு வழங்கப்பட்டிருந்தது. கçபத்துல்லாஹ்விலிருந்து மஸ்ஜிதுல் அக்ஸாவிற்கு அழைத்து சென்ற நிகழ்ச்சியானது தலைமைப்பொறுப்பு நபி(ஸல்) அவர்களுக்குப்பிறகு அவர்களின் உம்மத்திற்கு கிடைக்கப்போகிறது என்பதை யூதர்களுக்கு உணர்த்தியது. இஸ்ரா- வ- மிçராஜ் சம்பவத்திற்கு பின்னர் நபி(ஸல்) அவர்களின் அழைப்புப்பணியிலே முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது. அவ்ஸ், கஸ்ரஜ் மக்களிடமிருந்து நபி(ஸல்) அவர்களுக்கு அதன் துவக்கம் ஏற்பட்டது. அவர்களின் உதவியோடு மதீனாவில் இஸ்லாமிய அரசை நிறுவினார்கள்.


இஸ்லாமிய வரலாற்றில் இடம் பெற்ற போர்களிலே தபூக் போர் முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகும். ஹிஜ்ரி 9 ஆம் ஆண்டு ரஜப் மாதத்தில் தபூக் போர் நடைபெற்ற காலகட்டம் மிகக் கடுமையான கோடை காலமாக இருந்தது. முஸ்லிம்கள் மிகுந்த சிரமத்திலும், பஞ்சத்திலும், வாகனப் பற்றாக்குறையிலும் இருந்தனர். மேலும் அது பேரீத்தம் பழங்களின் அறுவடைக் காலமாகவும் இருந்தது. அதே போன்று மதீனாவிலிருந்து நீண்ட தூரம் பயணித்து ஷாம் பகுதிக்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. இந்த நேரத்தில் ரோமர்களுடன் போர் செய்யாமலிருப்பதோ அல்லது இஸ்லாமிய நிலப்பகுதிக்குள் அவர்களை நுழைய விடுவதோ இஸ்லாமிய அரசிற்கு மாபெரும் பின்னடைவை தரும் என்பதால் நபி(ஸல்) அவர்களுடன் முப்பதாயிரம் இஸ்லாமிய வீரர்கள் தபூக் களத்தை நோக்கி அணிவகுத்தார்கள். ஆனால் ரோமர்களும் அவர்களின் கூட்டாளிகளும் அஞ்சி நடுங்கியவர்களாக இஸ்லாமிய இராணுவத்தை சந்திக்க துணிவின்றி சிதறி ஓடினார்கள்.ரோமர்களை நம்பி வாழ்ந்த கோத்திரங்களெல்லாம் இனி முஸ்லிம்களுக்கு தான் அடிபணிந்து வாழவேண்டும் என்று உணர்ந்தனர். இவ்வாறாக இஸ்லாமிய எல்லைப்பகுதி நாளுக்கு நாள் விரிவடைந்து ரோமப்பகுதிக்கு சென்றடைந்தது.
ஐரோப்பிய சிலுவைப்படையினரின் ஆக்கிரமிப்பில் ஒரு நூற்றாண்டு காலம் இருந்த முஸ்லிம்களின் முதல் கிப்லாவான அல்குத்ஸ் (ஜெருசலேம்) இம்மாதத்தில் தான் மீட்கப்பட்டது. ஹிஜ்ரி 583 ரஜப் மாதத்தில் மாவீரர் சலாஹுதீன் அய்யூபி( ரஹ்) அவர்களின் தலைமையில் அடைந்த இம்மாபெரும் வெற்றியானது ஐரோப்பியர்களை குலைநடுங்கவைத்தது. அதன் பிறகு அதனை எதிரிகளால் நெருங்க இயலவில்லை.முதல் உலகப்போர் நடைபெற்ற நேரத்தில் பாலஸ்தீனை உஸ்மானியா கிலாபத்திலிருந்து பிரிட்டன் ஆக்கிரமித்தது. மீண்டும் ஒரு சலாஹுதீன் அய்யூபிக்காக அல்குத்ஸ் ஏங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.
இம்மாதத்தில் நடைபெற்ற மற்றொரு முக்கிய நிகழ்வாக ஹிஜ்ரி 1342 ,ரஜப் 28 (மார்ச் 3, கி. பி.1924 ) ல் முஸ்தபா கமால் பாஷா என்ற துரோகியின் மூலம் கிலாபத் வீழ்த்தப்பட்டது .முஸ்லிம்களின் ஒரே தலைமையாகிய விளங்கிய கிலாபத் வீழ்த்தப்பட்டதன் பின்னணியில் பிரிட்டன் மற்றும் பிரான்ஸ் ஆகிய நாடுகள் இருந்தன. கிலாபத் வீழ்த்தப்பட்டதோடு முஸ்லிம்களுக்கு இருந்த ஒரே தலைமையும் பறிபோனதால் இஸ்லாத்தின் எதிரிகள் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. அவர்களின் வெறுப்புணர்வை அடக்கிவைக்க முடியாமல் வெளிப்படையாகவே உமிழ்ந்தனர்.இது குறித்து அன்றைய இங்கிலாந்து வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் கர்சன் பிரபு கிலாபத்தை வீழ்த்திய பின்னர் 1924 ஜூன் 24 ல் லாஸன் மாநாட்டில் நடைபெற்ற ஒப்பந்தத்திற்கு பிறகு முஸ்லிம்களின் மீதான தன்னுடைய வெறுப்புணர்வை வெளிப்படையாகவே தெரிவித்தார்.


"முஸ்லிம்களிடையே ஒற்றுமையை உருவாக்க முனையும் எதையும் நாம் தகர்த்தெறியவேண்டும். கிலாஃபத்தை வீழ்த்துவதில் நாம் வெற்றி பெற்றதைப்போல உணர்வுப்பூர்வமாகவோ, பண்பாட்டு ரீதியாகவோ வேறு எந்த வகையிலும் ஒற்றுமை ஏற்படாமல் நாம் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். இங்கு கவனிக்க வேண்டிய முக்கிய விஷயம் என்னவென்றால் துருக்கியை நாம் வீழ்த்திவிட்டோம்.அது ஒருபோதும் மீண்டு எழுந்து வராது.ஏனெனில் அதன் உயிரோட்டமான சக்தியான கிலாஃபத்தை வீழ்த்திவிட்டோம் ".

ஆங்கிலேயர்க்கு எதிராக அழைப்பு விடுத்தமைக்காகவும், அன்றைய உஸ்மானியா கிலாஃபத்திற்கு ஆதரவாக அழைப்பு விடுத்தமைக்காக வும் 1911 முதல் 1915 வரை தன்னுடைய வாழ்வை சிறையில் கழித்த மௌலானா முஹம்மது அலி ஜவஹர் தலைமையில்தான் 1919 ஆம் ஆண்டு கிலாஃபத் இயக்கம் இந்தியாவில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. கிலாபத்தை வீழ்த்த பிரிட்டன் துடிதுடித்துக் கொண்டிருந்தபோது அதை கட்டிக்காக்க இந்திய துணைக்கண்டத்து முஸ்லிம்கள் அரும்பாடுபட்டனர். கிலாபத் இயக்கத்தில் உலமாக்களும் பங்கு பெற்றிருந்தனர். கிலாஃபத் வீழ்த்தப்பட்ட மறு தினம் மௌலானா முஹம்மது அலி ஜவஹர் பின்வருமாறுகூறினார்.
கிலாஃபத் நிர்மூலமாக்கப்பட்டு விட்டதால் இந்திய முஸ்லிம்கள் மத்தியில் என்னென்ன விளைவுகள் ஏற்படும் என்பது கணிக்கமுடியாத ஒன்றாகும். இதனால் இஸ்லாத்திற்கும், அதன் நாகரிகத்திற்கும் மாபெரும் அழிவு ஏற்படும் என்று என்னால் உறுதியாக கூற இயலும். இஸ்லாமிய ஒற்றுமையின் அடையாளமான மதிப்புமிக்க அமைப்பை தகர்ப்பது என்பது இஸ்லாத்தில் பிரிவினையை உண்டாக்கும்.தனித்துவமிக்க இந்த கட்டமைப்பு தகர்க்கப்பட்டுவிட்டதால் பிரிவினைக்கும் மக்கள் புரட்சிக்கும் வழிவகுத்து விடும் என்று நான் அஞ்சுகிறேன். மார்ச் 4 , 1924 டைம்ஸ் )


முஸ்லிம்களின் கட்டமைப்பை சிதைத்ததோடு இஸ்லாத்தின் எதிரிகள் அடங்கவில்லை. இஸ்லாமிய நிலப்பகுதியை பலநாடுகளாக கூறுபோட்டு முஸ்லிம்களின் ஒற்றுமையை சிதைத்தார்கள்.அவர்களின் விருப்பம்போல் செயல்படும் கைப்பாவைகளை ஆட்சிப் பொறுப்பில் அமர்த்தினார்கள் அவர்களின் ஏஜண்டுகளான முஸ்லிம் ஆட்சியாளர்களால் இஸ்லாத்திற்கு மாற்றமான முதலாளித்துவ சித்தாந்தம் முஸ்லிம்கள் மீது பலவந்தமாக திணிக்கப்பட்டது. முஸ்லிம்களின் உயிர் ,உடைமை, கண்ணியம் ஆகியவற்றிக்கு உத்தரவாதம் இல்லை என்ற சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தினார்கள். இஸ்லாமிய சட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்த அழைப்பு விடுத்தவர்களை ஒடுக்கினார்கள். இந்த உம்மத் மறுமலர்ச்சிக்காக தன்னை தயார் படுத்திவருகிறது என்பதை முஸ்லிம் உலகில் இப்போது நடைபெற்று வரும் போராட்டங்கள் உலகிற்கு உணர்த்தி வருகிறது. இந்த எழுச்சி மிகு போராட்டங்கள் கிலாஃபத் தின் மீள் வருகைக்கான பாதையை எளிதாக்கியுள்ளது என்பதில் ஐயமில்லை.


நபி (ஸல்) அவர்கள் மீண்டும் கிலாஃபத் வரும் என்று நற்செய்தி கூறியுள்ளார்கள்.

                 ثم تكون خلافة على منهاج ا لنبوة


........நுபுவ்வத்தின் அடிச்சுவட்டில் மீண்டும் கிலாஃபத் ஏற்படும்.
(முஸ்னத் அஹ்மத்)


Download This Book Link..
வரலாற்றின் ஒளியில் ரஜப்

Demonstration of Hizb ut Tahrir Europe in front of the Russian Embassy in Brussels

Demonstration of Hizb ut Tahrir Europe before the Russian Embassy in Brussels. Demanding the immediate release of innocent Muslims woman and children... "Release our sister Sidikova"





ஜனநாயகம் ஒரு குப்ர் ஆட்சியமைப்பு புத்தகம்

ஹிஜ்ரி 1342, ரஜப் 28 -ல் என்ன நடந்தது?

முஸ்லிம்களின் ஒரே தலைமையாகவும், பாதுகாப்பு அரணாகவும் விளங்கிய கிலாஃபா இஸ்தான்புல் நகரில் முஸ்தஃபா கமால் பாஷா என்ற துரோகியால் ஹிஜ்ரி 1342 ரஜப் 28 (கி.பி.1924, மார்ச் 3) -ல் வீழ்த்தப்பட்டது. அன்றைய தினம் உஸ்மானியா கிலாஃபத்தின் கலீஃபாவாக விளங்கிய அப்துல் மஜீத் இஸ்தான்புல் நகரிலிருந்து சூரிய உதயத்திற்கு முன்பாக நாடுகடத்தப்பட்டார்.முஸ்லிம்களின் தலைமை அழிக்கப்பட்டதன் காரணமாக முஸ்லிம் உம்மா அநாதையாக்கப்பட்டதோடு அவர்களின் விவகாரங்களை மேற்குலகம் தீர்மானிக்கவேண்டும் என்ற இழிநிலை உருவானது. முஸ்லிம்களுக்கு ஏற்பட்ட அவமானத்தால் மேற்குலகு அடைந்துகொண்ட மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. இது குறித்து இங்கிலாந்து வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் கர்சன் பிரபு 1924 ஜூன் 24 ல் லாசானில் நடைபெற்ற உடன்படிக்கைக்கு பிறகு தன்னுடைய வெறுப்புணர்வை வெளிப்படையாகவே தெரிவித்திருந்தார்.

"முஸ்லிம்களிடையே ஒற்றுமையை உருவாக்க முனையும் எதையும் நாம் தகர்த்தெறியவேண்டும்.கிலாஃபத்தை வீழ்த்துவதில் நாம் வெற்றி பெற்றதைப்போல உணர்வுப்பூர்வமாகவோ, பண்பாட்டு ரீதியாகவோ வேறு எந்த வகையிலும் ஒற்றுமை ஏற்படாமல் நாம் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். இங்கு கவனிக்க வேண்டிய முக்கிய விஷயம்என்னவென்றால் துருக்கியை நாம் வீழ்த்திவிட்டோம்.அது ஒருபோதும் மீண்டு எழுந்து வராது. ஏனெனில் அதன் உயிரோட்டமான சக்தியான கிலாஃபத்தை வீழ்த்திவிட்டோம்"

கிலாஃபத்தை முழுமையாக அழிப்பதற்கு பிரிட்டன் முழு வீச்சில் செயல்பட்டதை அன்று உலகமே அறிந்திருந்தது.கிலாபஃத்தை அழித்ததோடு மேற்குலக ஆதிக்கவாதிகள் முஸ்லிம்களின் நிலப்பகுதிகளை துண்டாடி அவர்களின் ஒற்றுமையை சிதைத்தனர். ஒரே உம்மத்தாக விளங்கிய முஸ்லிம்கள் மீது காலனியாதிக்க காஃபிர்களால் தேசியவாதம் என்ற இஸ்லாத்திற்கு மாற்றமான சிந்தனை திணிக்கப்பட்டு பல நாடுகளாக கூறு போடப்பட்டார்கள். முஸ்லிம் உம்மா மீது இஸ்லாத்திற்கு விரோதமான மக்களாட்சி முறையை ஏற்படுத்தி அவர்கள் மீது ஜனநாயக கொடுங்கோலர்களையும், சர்வாதிகாரிகளையும் ஏற்படுத்தினர்.

நபி (ஸல்) அவர்களால் இஸ்லாமிய அரசு மதீனாவில் நிறுவப்பட்டதிலிருந்து நேர்வழி பெற்ற கலீஃபாக்கள் காலம் முதல் உதுமானிய பேரரசு ரஜப் 28 ஹிஜ்ரி 1342 (1924ம் ஆண்டு மார்ச் 3) முஸ்தஃபா கமால் அதா துர்க்கினால் வீழ்த்தப்படும் காலம் வரை கிலாஃபா இந்த உலகில் நிலை கொண்டிருந்தது. உண்மையில் இஸ்லாம் அருளப்பட்ட காலத்திலிருந்தே இஸ்லாத்தின் எதிரிகளும் தோன்றிவிட்டார்கள். முஸ்லிம்களுடன் நீண்ட காலம் போராடி தோல்வி கண்ட காபிஃர்கள் இனிமேலும் இவர்களுடன் போராடி வெற்றி கொள்ள முடியாது என்ற மனோ நிலைக்கு தள்ளப்பட்டார்கள். எனவே அவர்கள் சிந்தனை ரீதியாக பலவீனப்படுத்தினால் மட்டுமே முஸ்லிம்களை வீழ்த்த முடியும் என்பதாக உணர்ந்தார்கள்.

முஸ்லிம்களின் சிந்தனையை பலவீனப்படுத்த,கிலாஃபத்தின் இறுதி காலகட்டத்தில் காணப்பட்ட பலவீனங்களை தமக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள்.இவர்கள் இஸ்லாத்திற்கு மாற்றமான தேசியவாதம், விடுதலை போன்ற குஃப்ர் சிந்தனைகளை முஸ்லிம்கள் மத்தியில் அதிகளவில் பிரச்சாரம் செய்து இஸ்லாமிய சிந்தனையை ஆட்டங்காண வைப்பதன் மூலம் கிலாஃபத்தை தகர்த்துவிடும் முயற்சியில் இறங்கினார்கள்.இதனை அடைவதற்காக கிலாஃபா ஆட்சியினுள் அவர்கள் மிஷனரிகளை அனுப்பி கல்வி நிறுவனங்கள், மருத்துவமனைகள், தொண்டு நிறுவனங்கள் ஆகியவற்றை அமைப்பதன் ஊடாகவும், புத்தகங்கள், துண்டுப் பிரசுரங்களை விநியோகிப்பதன் ஊடாகவும் தமது கருத்துக்களை விதைத்ததுடன் சில இரகசிய நிறுவனங்களையும் அமைத்தனர். அவர்கள் சமூகத்தின் பலதரப்பட்ட மட்டத்தில் உள்ளவர்களுக்குள் ஊடுருவினர். இதற்காக கல்வி நிறுவனங்களில் தமது கவனத்தை அதிகமாக செலுத்தினர். இத்தகைய முயற்சியின் பலனாக அவர்கள் அதிகமான பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் மற்றும் இராணுவத்தில் உயர் பதவி வகிக்கும் அறிவுஜீவிகளை கவர்ந்தனர். கிலாஃபத்தின் பகுதியில் ஊடுருவி அதை பலவீனப்படுத்தினால் மட்டுமே தங்களால் வெற்றி பெறமுடியும் என்பதால் , குறிப்பாக பிரிட்டன், பிரான்ஸ் போன்ற நாடுகள் அரபு தேசியவாதத்தையும் ,துருக்கிய தேசியவாதத்தையும் விதைப்பதற்காக பல்வேறு முற்சிகளை மேற்கொண்டு அதில் வெற்றியும் பெற்றனர்.

இந்த நிகழ்வுகளையெல்லாம் முஸ்லிம்கள் உணராத நிலையிலேயே கிலாஃபத்தின் அழிவும் நடந்தேறியது. முஸ்தஃபா கமால் அத்தாதுர்க் என்ற இங்கிலாந்தின் அடிவருடி மூலம் அதிகாரப்பூர்வமாக கிலாஃபா அழிக்கப்பட்ட உடனேயே முஸ்லிம் உம்மத்தின் வாழ்வியலிலிருந்து இஸ்லாம் பிரிக்கப்பட்டு, முதலாளித்துவம் திணிக்கப்பட்டது. இஸ்லாத்தின் பூமி பல தேசங்களாக பிளவு படுத்தப்பட்ட நிலையில் முஸ்லிம்களை நோக்கிய குஃப்பார்களின் பிடி வலுவடைந்தது. எனவே மேற்குலகு தமக்கு அடிவருடிகளாக விளங்கிய முஸ்லிம்களை அங்கு ஆட்சியாளர்களாக ஏற்படுத்தி இஸ்லாத்தை அழிக்கின்ற முயற்சியில் வெற்றி கண்டனர்.மேற்குலக எஜமானர்களின் பொருத்தத்தை அடைவதற்காக முஸ்லிம் ஆட்சியாளர்கள் இந்த உம்மத்தை பலவந்தமாக ஒடுக்கினர் . அவர்கள் கிலாஃபத்தை மீண்டும் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று பாடுபடுபவர்களையும் கடுமையாக ஒடுக்கினர்.

மேற்குலகின் ஏஜண்டுகளான முஸ்லிம் ஆட்சியாளர்களால் முஸ்லிம்களின் பாதுகாப்பிற்கும் கண்ணியத்திற்கும் பங்கம் ஏற்ப்பட்டது. ஈராக், ஆப்கானிஸ்தான், பாகிஸ்தான் , பலஸ்தீன், காஷ்மீர் ,செச்சன்யா,கிழக்கு துர்கிஸ்தான் என்று உல்கின் பலபாகங்களிலும் உள்ள முஸ்லீம்கள் வேட்டையாடப்படுகிண்றனர் . முஸ்லிம் உலகு எல்லா நிலைகளிலும் தொடர்ந்து பின்தங்கியே உள்ளது.முஸ்லிம் உலகின் கொடுங்கோல் ஆட்சியாளர்களால் தொடர்ந்து அடக்கி ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் தங்கள் உயிரையும் பொருட்படுத்தாமல் தொடர்ந்து போராடி வருகின்றனர்.முஸ்லிம் நாடுகளில் இன்று நடைபெற்று வரும் எழிச்சிமிகு போராட்டங்கள் கிலாஃபத்திற்கான பாதையை திறந்துவிட்டுள்ளது.

முஸ்லிம்களே!

உலக அரங்கில்ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக வல்லரசாக விளங்கிய இஸ்லாமிய அரசான கிலாஃபத்தின் மீள் வருகையே முஸ்லிம்களின் பிரச்சினைகளுக்கான ஒரே தீர்வு என்பதை சிந்திக்கவேண்டாமா? இந்த ஆட்சி முறைக்கு கீழ் தான் சுமார் 1300 ஆண்டுகள் முஸ்லிம் உம்மா தனது விவகாரங்களை தொடர்ந்து பராமரித்து வந்திருக்கிறது. கிலாஃபத்தின் மூலமாக இஸ்லாமிய ஆட்சி முறை அன்றாட வாழ்வியல் விவகாரங்களில் பரிபூரணமாக அமுல்படுத்தப்படுவதன் மூலமாகவே , முதலாளித்துவ ஆட்சிமுறையின் கொடுமையை அனுபவித்து வரும் மனிதகுலத்திற்கு விடிவு ஏற்படும். முஸ்லிம்கள் மீது காஃபிர்கள் ஆளுமை செலுத்துவதை இஸ்லாம் முற்றாக மறுக்கிறது. அல்லாஹ் கூறுகிறான்:

"முஃமின்களின் மீது அதிகாரம் செலுத்துவதற்கு எந்த வழியையும் அல்லாஹ் இறை நிராகரிப்பாளர்களுக்கு வழங்க மாட்டான். "(அந்நிஸா :141)

"விசுவாசிகள், விசுவாசிகளையன்றி இறைநிராகரிப்போரை தமது பாதுகாவலர்களாக ஏற்படுத்திக்கொள்ள வேண்டாம்." (ஆல இம்ரான் :28)

முஸ்லிம்களே!

இஸ்லாமிய ஆட்சிமுறையான கிலாஃபா முஸ்லிம்களுக்கும் முழு மனித சமுதாயத்திற்கும் நற்பலன் அளிக்கக்கூடியது. கிலாஃபத்தில் முஸ்லிம்களின் பாதுகாப்பும் கண்ணியமும் கட்டிக்காக்கப்படும்.கிலாஃபத்தை நிலைநாட்டுதல் என்பது முஸ்லிம்களின் ஜீவாதாரப்பிரச்சனையாக இருப்பதோடு கட்டாயக்கடமையாகவும் இருக்கின்றது.

“நபி (ஸல்) அவர்கள் கஃபாவை சுற்றி வரும் போது அதனைப் பார்த்து கூறினார்கள், உனது (கஃபா) சிறப்பு எத்தகையது! உனது (கஃபா) நறுமணமும், புனிதமும் எத்தகையது! ஆனால் எவனுடைய கரத்தில் இந்த முஹம்மதின் உயிர் உள்ளதோ அவன் மீது ஆணையாக, ஒரு விசுவாசியின் ஒரு துளி இரத்தமும், அவனது உடமைகளும் அல்லாஹ்(சுபு) முன்னிலையில் உன்னை (கஃபா) விட புனிதமானது. நல்லதைக்கொண்டல்லாமல் ஒரு விசுவாசியை கருத வேண்டாம்” (அப்துல்லாஹ் இப்னு உமர் (ரலி), இப்னு மாஜா)
முஸ்லிம்கள் கொல்லப்படுவது அன்றாட நிகழ்வாகிவிட்ட நிலையில், சர்வசாதாரணமாக இன்று முஸ்லிம்களின் கண்ணியமும் பாழ்படுத்தப்படுகிறது. நம் உயிரினும் மேலான நபி(ஸல்) அவர்கள் இழிவுபடுத்தப்படுகிறார்கள். குர்ஆனை எரிக்கும் போராட்டத்தை அமெரிக்காவில் கயவன் ஒருவன் நடத்தியிருக்கிறான். முஸ்லிம் உம்மத்தை கேடயமாக நின்று பாதுகாக்ககூடிய பொறுப்பு மிக்க இமாம்(கலீஃபா) இல்லாததே முஸ்லிம்கள் அனுபவிக்கும் அனைத்து பிரச்சனைகளுக்கும் காரணமாகும். நபி(ஸல்) கூறினார்கள்

"இமாம் ஒரு கேடயமாவார். அவருக்கு பின்னால் நின்று மக்கள் போர் புரிவார்கள். அவர் மூலமாக பாதுகாப்பு தேடிக்கொள்வார்கள்". (அபூஹ§ரைரா (ரலி), முஸ்லிம்)
நபி (ஸல்) அவர்கள் தனக்குப்பின்னர் இந்த உம்மத்தை யார் வழி நடத்தவேண்டும் என்பதை தெளிவாகவே அறிவித்து சென்றுள்ளார்கள்.

“நான் அபூ ஹ§ரைராவுடன் இருந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் அவர் அடிக்கடி கூறிய நபி (ஸல்) அவர்களின் கூற்று: பனிஇஸ்ராயில் மக்களை நபிமார்கள் ஆட்சி செய்தனர். ஒரு நபியின் மறைவிற்குப்பின்னர் வேறு நபிமார்கள் தோன்றினர். ஆனால் எனது மறைவிற்குப்பின்னர் வேறு நபிமார்கள் யாரும் வரமாட்டார்கள். அதிக எண்ணிக்கையில் கலீஃபாக்கள் தோன்றுவார்கள். அப்போது ஸஹாபாக்கள் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் அந்த நிலையில் நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? என வினவினார்கள். அதற்கு நபி (ஸல்)அவர்கள் கூறினார்கள்: முதலாமவருக்கு பைஆ செய்யுங்கள், பின்னர் அவரைத் தொடர்ந்து வருபவர்களுக்கும் பைஆ செய்யுங்கள். அவர்களுக்குரிய கடமைகளை நிறைவேற்றுங்கள். அல்லாஹ் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட பொறுப்புக்கள் குறித்து விசாரணை செய்வான்” என்றார்கள். (அபுஹாசிம் (ரலி), முஸ்லிம்)

முஸ்லிம்களே!
நம் தோள்களிலே சுமத்தப்பட்டிருக்கும் இந்த மாபெரும் பொறுப்பை நிறைவேற்ற வீறு கொண்டு எழ வேண்டாமா? நாம் உறுதிப்பிரமாணம் கொண்டு ஏற்று வாங்கிய மாபெரும் அமானிதத்தை நாம் மட்டும் சுமந்து கொண்டிருந்தால் போதுமா? அதன் பிரகாசத்தை அழைப்புப்பணி மூலம் உலகம் முழுதுவதும் பரப்ப இஸ்லாமிய தலைமைத்துவமான கிலாஃபா அவசியமல்லவா?முஸ்லிம்களின் வாழ்வியல் விவகாரங்களிருந்து பிரிக்கப்பட்ட இஸ்லாம் மீண்டும் நடைமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டாமா? முஸ்லிம்கள் மாத்திரமன்றி முழு மனித சமுதாயமும் இஸ்லாத்தின் நிழலின் கீழ் நிம்மதியாக வாழ நாம் வழி ஏற்ப்படுத்தி கொடுக்க வேண்டாமா? கடந்த நூற்றாண்டிலும் தற்போதும் மனித சமுதாயம் சந்தித்துள்ள மாபெரும் அழிவுகளுக்கு காரணமான மனித அறிவிலிருந்து தோன்றிய முதலாளித்துவம் என்ற சித்தாந்தம் முஸ்லிம்களின் மீது ஆதிக்கம் செலுத்தி வருவதை அடியோடு அகற்றி மீண்டும் இஸ்லாமிய வாழ்க்கை முறைக்கு உத்தரவாதம் வழங்க வேண்டாமா?

முஸ்லிம்களே!

நம் பாதை சுவனத்தின் பாதையாகும்.அதன் பாதை இன்னைல்கள் நிறைந்தது. அதை அடைந்து கொள்வதற்கு மாபெரும் தியாகங்கள் செய்வது அவசியமாகும். சஹாபாக்கள் மற்றும் நம் முன்னோர்களின் தியாக உணர்வு நமக்கும் வர வேண்டாமா?அல்லாஹ் நமக்கு வழங்கிய இஸ்லாமிய சட்டங்கள் பூமியில் மீண்டும் நிலைநாட்டப்பட, இந்த அழைப்பு பணியில் ஈடுபடுவோரின் அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்வோமா?


"ஈமான் கொண்டவர்களே! அல்லாஹ்வும் அவன் தூதரும் உங்களை உங்களுக்கு வாழ்வளிக்கும் காரியத்தின்பால் அழைத்தால் அதற்கு நீங்கள் பதிலளியுங்கள்." (அல் அன்ஃபால்: 24)

Sources From Warmcall.blogspot.com


Download This Book Link: